Rozdział 21

~~Laura~~

Ross od dwóch dni nie wracał do domu i nie dawał znaku życia. Rydel tak się o niego martwiła, że musiała brać tabletki uspokajające. Calum i reszta jego bandy, także nie odbierali telefonów i nie odpisywali.  Od tych 48 godzin, ja i Van byłyśmy częstymi gośćmi u Lynchów. Gdy wieczorem kolejnego dnia, siedziałam z Rydel w salonie i ją pocieszałam, podszedł do nas nieśmiało Riker.

- Rocky był wczoraj na policji, a dzisiaj zaczęli interweniować, bo uznali, że zaginięcie tylu osób, nie jest normalne, ale... wypytywali wszystkich ludzi na ulicy. Nikt ich nie widział. Znaleźli telefon Rossa w kontenerze na śmieci, wiadomości, połączenia, były wykasowane- powiedział, kucając przy Delly.

- Laura- zwrócił się do mnie.- Co dokładnie mówił Ross jak wychodził?

- Hmm… Że to nie mój interes i, że ma coś do załatwienia. Ale mówił tak ponuro i smętnie, że ledwo go zrozumiałam. No halo, nie spał ze mną, to musi być coś poważnego- stwierdziłam.- A, i że postara się wrócić rankiem.

- A mówił gdzie idzie? Może jakiś podtekst?

- Nie.

- Pewnie znowu poszedł do jakiejś laski za miastem- mruknął Rocky, który wszedł z Ratliffem do salonu. Wtedy ten drugi coś zauważył.

- Ej, rano przy szafce nie stały jego conversy, a kurtka nie wisiała na wieszaku?

- No tak- odpowiedział Rik.

- Teraz ich nie ma, czyli tu był! A cały dzień siedzieliśmy w domu.

- Z jego pokoju zniknęło parę ubrań i torba, a na biurku był list- powiedziała Van, zbiegając po schodach. Podała Rydel kartkę, a ona zaczęła czytać:

- „ Pakujcie się. Weźcie ze sobą jak najmniej, same ważniejsze rzeczy. Uciekajcie jak najdalej. Morderca Crystal żyje i chce się na mnie zemścić, wie kim jestem, wie o was i wie, gdzie mieszkam. Zadarłem z mafią, jesteście w niebezpieczeństwie!

 Pod żadnym pozorem nie wychodźcie po 20, a w dzień nie chodźcie po mieście sami. W domu niech zostaną min. 3 osoby. To serio poważna rzecz. Laurę i Vanessę weźcie ze sobą. W największym niebezpieczeństwie jest Lau, bo widzieli mnie z nią. Nie zawiadamiajcie policji. Jesteście obserwowani. Przepraszam, Kocham Was. Ross”…. Matko Boska, w co on się wpakował?!- krzyknęła zdesperowana blondynka.

- Czekaj, tu jest coś jeszcze- zauważyłam i przeczytałam:

- „PS Jeśli nie przyjdę do jutra, do 20:30, wtedy wyjeżdżajcie. A jak coś się komuś stanie, cholera… Pff… chociaż mam nadzieję, że tak nie będzie, dzwońcie na ten nr- 623 234 345 (nr wymyślony~ K.). Laura, jeśli to czytasz…. PRZEPRASZAM.” O kurde… faktycznie coś poważnego, skoro przeprasza i mówi, że was kocha- stwierdziłam i schowałam twarz w dłoniach.

- Nie wiem jak wy, ale ja zgłodniałem. Zamówimy pizzę?- zaproponował Rocky. Pokiwaliśmy głowami na zgodę, a brunet zadzwonił do pizzerii.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jak czekaliśmy już godzinę na placka, Roko zaczął się kręcić i piszczeć. Chyba chciał w końcu wyjść na dwór. W pewnym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Riker poszedł otworzyć i wpuścił dziewczynę z pizzą do środka. Skoczył po pieniądze. 

- Chrissie?!- krzyknęłam zdziwiona, podchodząc do niej.

- Cicho bądź, śledzili mnie, ale chyba ich zgubiłam- szepnęła poważnym głosem.

- Ale o co w ogóle chodzi, ty pracujesz w pizzerii?- zapytałam.

- Nie, podkradłam chłopakowi, który miał wam to doręczyć i skorzystałam z okazji. Ross mnie przysłał.

- Ross? Gdzie on jest?

- Spokojnie, nie mogę za dużo mówić, bo możliwe, że gdzieś jest podsłuch. David, John, Calum, Maia i Garrett, może później pójdą. Ross to wymyślił. W ten sposób sprawdzamy, czy jesteście cali. Macie nie wychodzić. Ja spadam, pizza gratis- powiedziała i wyszła, dając mi do ręki karton z posiłkiem.

- Roko chyba musi iść na dwór, zaraz się zleje- przypomniał Rocky.

- Ja z nim pójdę. Przy okazji wejdę na chwilę do domu, po parę rzeczy- oznajmiłam.

- Nie słyszałaś co mówiła? Mamy nie wychodzić.

- Spoko, pies jest duży, ząbki ma.

- Nie ma mowy, idę z tobą!

- Nie, no ludzie!- krzyknęła Vanessa.- Idę z wami.

- No dobra.

Ubrałam bluzę, wzięłam Roko i razem z Rocky’m i Van, poszliśmy na dwór. Było strasznie ciemno i miałam wrażenie, że ktoś na mnie patrzy. Na dodatek, szedł za nami jakiś facet w kapturze, bałam się. Stanęliśmy pod moim domem. Weszłam do środka, a oni zostali przed wejściem. Czułam męski zapach. Za miły to on nie był. W sumie… czułam dwa. Drugi, to perfumy Rossa. Czyli tu był. Hmm, dobrze wiedzieć! Poszłam do swojego pokoju na górę i wzięłam trochę ubrań, szczoteczkę do zębów i ładowarkę do telefonu. Jak już chciałam wracać, spadły mi klucze pod biurko. Schyliłam się po nie i nagle ktoś założył mi chyba worek na głowę i zatkał usta dłonią.

~~Van~~

- Rocky, ona już pół godziny nie wraca, zaczynam się o nią bać- zaczęłam marudzić.

- Pewnie szuka ubrań, zaraz przyjdzie.

- Tak samo było 10 minut temu, a światło w jej pokoju się nie świeci!

- Może do kibla poszła?

- I nie wzięła telefonu?

- Dobra, daj mi psa i pójdziemy sprawdzić- zdecydował i weszliśmy do środka. Panowała głucha cisza. Zaczęłam wołać siostrę, ale nikt nie odpowiadał. Cholera, jak coś jej się stało, to się załamię! To moja młodsza siostrzyczka! Roko zaczął coś niuchać i zaprowadził nas do pokoju Laury. Zaczął warczeć przy biurku. Leżały tam klucze i rozwalone ubrania, jakby ktoś ją zaskoczył. A w rogu popsuty telefon. Oczywiście Lau.

- Mogłam iść z nią- załkałam i spojrzałam odruchowo przez okno. Zauważyłam akurat jak dwie postacie pakują nieprzytomną dziewczynę do samochodu. To pewnie ona!

- Rocky, oni ja zabierają!0 krzyknęłam przerażona i szybko wybiegłam z domu, ale nie zdążyłam. Widziałam jak samochód odjeżdża.

- Van, chodź do reszty. Zadzwonimy na policję. Zapamiętałem rejestrację, chodź szybko.

- Ale..

- Chodź!- rozkazał i przeszliśmy na drugą stronę ulicy. Wbiegłam zapłakana do domu Lynchów i wtuliłam się w Rikera.

- Co jest? Gdzie Laura?- zapytała Rydel, podchodząc do mnie.

- Zabrali ją, gdzie telefon?!- odpowiedział brunet i wybrał numer do policji. Powiedzieli, że ją znajdą. Wtedy coś mnie się przypomniało.

- Ej, Ross pisał o jakimś numerze telefonu, nie? Weźcie tam zadzwońcie- powiedziałam. Riker to zrobił.

ROZMOWA TELEFONICZNA:

Osoba- Dodzwonił/a się pan/pani na pocztę. Jestem Martin Grynch. W czym mogę służyć?

Riker- Eeee… Chyba pomyłka…

O- LISTY nigdy się nie mylą.

R- Jakie listy?!

O- Listy. Takie papierki, które zawierają ważne informacje, są od BLISKICH, rachunki i tak dalej…

R- Nie rozumiem.

O- Proszę podać problem.

R- Więc… eee… Bandyci… zabrali jedną z naszych.. paczek… Była ważna dla wielu osób… Dwie osoby z psem są świadkami…? I… chcemy prosić o pomoc?

O- Cholera, mówiłem, że macie nie wychodzić! Fuck…

R- ROSS?!

O- Cicho bądź! Eeee, to znaczy… Rano jak najwcześniej wyślemy paru naszych ludzi i pomogą państwu, do widzenia!

I się rozłączył.

- Kto to?- zapytałam razem z Rydel i Ratliffem.

- Dobre pytanie. Chyba Ross, ale nie wiem… Mówił dziwnie, jakby był w jakiejś piwnicy, czy coś. I, że niby jakaś poczta… Rano przyśle paru swoich ludzi i pomogą. Ale nie ogarniam.

- Dobra, chodźcie spać- powiedział Rocky.- Już późno.

- Ja nie zasnę, moja siostra może zginąć!

- A Ross się przed mafią ukrywa. Ale Ross to Ross. Nic na to nie poradzisz. On da sobie radę ze wszystkim.

~~Następny dzień~~

Obudził nas dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć. Było to trzech listonoszy? Ale wpuściłam ich do środka.

- Zamknijcie drzwi i okna- rozkazał jeden.

- Zasłońcie rolety- powiedział drugi. Wykonaliśmy „rozkazy”, a oni zdjęli czapki.
To byli Calum, David i Garrett.

- Ross, John, Maia i Chrissie szukają Laury. My mamy tu siedzieć i was pilnować. Są wszyscy?- zapytał rudy.

- Tak, ale skąd wiedzieliście o kogo chodzi i po co ten cyrk z pocztą?- wtrącił Rik.

- Ross był na podsłuchu.

- Czyli to wszystko to taka zmyłka? Ilu wam z tej mafii zostało?

- Dwóch. Ten, który rozciął waszemu bratu rękę i jego kumpel. To oni prawdopodobnie porwali tę lasencję.

- Hmm, świetnie! Zajebiście! Rozgośćcie się. I nie żadna "lasencja", tylko moja siostra- warknęłam, siadając na fotelu.

~~Laura~~

Hm, kolejny pedofil. Świetnie. Jakby mi Rossa było mało. Jak chciałam wrócić do domu, zrobił się chamski i przywiązał mnie do filara, zaklejając usta. Tak ogólnie, to znajdowałam się w jakiejś piwnicy, ale takiej dziwnej. Dużej i jasnej. Przypominała halę, ale to była piwnica, bo prowadzili mnie schodami w dół. Chyba, że zabrali mnie z wieżowca, w co wątpię. Ciekawe, czy ktoś mnie uratuje, czy będę zdana sama na siebie? Odkleiłam sobie kawałek taśmy i zaczęłam się wydzierać jak idiotka, błagając o pomoc.
- Pomocy!!! Ratunku!!!! 
Popełniłam błąd. Facet tak się wkurzył, że kopnął w stół, który przygniótł mi brzuch. Może jestem głupia, ale chciałabym teraz zobaczyć Rossa! Temu zwyrodnialcowi nie wystarczyło, że jestem z całej siły przywiązana i brakowało mi tlenu, więc otoczył mi szyję sznurem, zahaczając o posiniałe dłonie. Dlatego, jak się ruszałam, to mnie to przyduszało. 
- A teraz zadzwonisz grzecznie do swojego kochanego chłopaka i powiesz, że spokojnie sobie nocowałaś u koleżanki, okej?- syknął i przy okazji na mnie napluł. Nawet nie miałam jak się wytrzeć.
- Ja nie mam chłopaka.
- Chcesz być mocniej związana?!
- Mocniej?! Ja już nie mogę oddychać!
- To niedługo nie będzie twój problem! Dzwonisz do niego natychmiast- rozkazał i rzucił mi w twarz jakimś starym telefonem. 
- Nie pamiętam numeru.
-  To sobie przypomnij!!
- Jak mam go niby wpisać?!- krzyknęłam i dostałam za to w brzuch. Nie mogłam się skulić, bo mnie szyja bolała od tego sznura. Ross, błagam, pomóż. 
- Gadaj- rozkazał i podał mi komórkę, w której było słychać sygnał. Po chwili odezwał się zdenerwowany Ross:
- Czego?! Kogo niesie?!
- Ross... tu Laura.
- Gdzie ty jesteś? Wszędzie cię szukamy.
- Ja.... spałam u koleżanki.
- Na pewno? 
- T-tak- głos mi się załamał.
- Rocky i Vanessa mówili, że nagle zniknęłaś i, że ktoś cie porwał!
- Nie... nie. Po prostu schowałam się... w piwnicy!
- Czemu płaczesz?
- Nie płaczę, po prostu... przed chwilą się tak śmiałam, że się popłakałam...
- Dlaczego ja ci nie wierzę?
- Bo jesteś Ross Lynch?
- Tak, ale ty kłamiesz. Coś ci jest, porwali cię!
- Nie, nie, nie, nie!- do oczu napłynęły mi świeże łzy, przez co mówiłam trochę inaczej.- Nie musicie mnie szukać.
- To podaj adres tej koleżanki, to cię odbiorę.
- Nie, nie trzeba. Serio. Zostanę jeszcze trochę u niej, skoro wiesz... sam kazałeś..
- Głos ci się łamie i łkasz mi do słuchawki, co się stało?!- usłyszałam głos z telefonu. Ledwo, bo jechał pociąg niedaleko. Czyli tory są blisko.
- Pa- powiedziałam cicho, kopnęłam telefon i zaczęłam płakać.
- No, bardzo ładnie. 

- Dlaczego ja? I on? W ogóle Crystal i tak dalej?- zapytałam szeptem.

- Sprawy z przeszłości. Ten twój Lynch kiedyś odebrał mi laskę, Black mnie wkurzyła czymś, a ciebie to ja zabiorę blondasowi, żeby poczuł się jak ja, bo prawie mnie zabił. Mam kulkę w nodze, połamane żebra! Cudem uniknąłem śmierci, bo miałem miękkie lądowanie. Ale co ja ci się będę spowiadać. W sumie, to i tak długo tu nie zabawisz, wystarczy, że twój chłoptaś tutaj przyjdzie i "pogadamy" na mój sposób- uśmiechnął się złośliwie, pokazując swoje brudne zęby. Matko, tak bardzo się bałam! Po kilku godzinach straciłam czucie w dłoniach, coraz ciężej mi się oddychało, a brzuch od tego stolika strasznie mnie bolał. W pewnej chwili miałam wrażenie, że zobaczyłam jakiś damski cień, ale to pewnie zwidy od bólu. Powieki mi opadały, ale nie mogłam zasnąć. Usta miałam zaklejone, tamten siedział i zmieniał opatrunek na nodze. Wartę przy mnie sprawował drugi bandzior- jego wspólnik. Nagle coś trzasnęło na tyłach.

- Idź to sprawdzić- rozkazał facet wspólnikowi, a ten wyszedł. Po chwili usłyszałam strzały. 

- Cholera, nasłałaś ich?!- wydarł się na mnie. W przerażeniu pokiwałam przecząco głową. W tej chwili do niby piwnicy, w której byłam więziona, wpadł Ross i chyba Maia z bronią. Spojrzał na mnie z zawiedzioną miną i zrobił kamienną twarz, patrząc na mojego porywacza. Maia podeszła do mnie pewnym krokiem i rozwiązała mnie, bez żadnego słowa. Opadłam na ziemię i zaczęłam sobie masować nadgarstki.

- Idź pomóc Chrissie z tamtym- rozkazał Ross brunetce. Tamta tylko przeleciała wzrokiem po porywaczu i poszła na tyły. Blondyn skrzyżował ręce na piersi.

- Jak tu trafiłeś?- zapytał bandyta.

- Samochodem.

- Jesteś taki cwany teraz, tak? Wcześniej, to przez całe miasto uciekałeś.

- Nie patrzę w przeszłość, interesuje mnie teraźniejszość. A teraz, to ja mam broń, a ty jesteś już ranny- przypomniał.

- Rzuć broń.

- Nie.

- Rzuć broń!

- Nie. 

- To pożegnaj się z nią- warknął i wziął mnie z ziemi. Wyciągnął z kieszeni nóż i przyłożył mi go do szyi. No, fajnie, fajnie. Ja nie chcę umierać, Ross, strzel mu w łeb! Błagam! Boję się go!

  Jak tylko Lynch zobaczył mnie taką poranioną, zrobił wielkie oczy, a oczy mu się... zaszkliły?!

- Zostaw ją- rozkazał groźnym tonem.

- Oddaj pistolet.

- Najpierw ona. 

- No cóż... próbowałem- szepnął tuż nad moim uchem i przycisnął mi narzędzie do gardła. Zacisnęłam powieki, przygotowując się na najgorsze, ale usłyszałam tylko strzał i otworzyłam oczy. Nóż leżał na ziemi, a obok niego zabity mężczyzna. Pobiegłam resztkami sił do Rossa i rzuciła mu się na szyję. Wtulił swoja twarz w moje włosy.

- Lau..- szepnął, łkając.

- Ty płaczesz?

- Myślałem, że nie trafię w tego bydlaka i zabiję ciebie...

- Ale uratowałeś mnie, to jest najważniejsze. Dziękuję.

- Przeze mnie prawie umarłaś! Jestem niebezpieczny!

- Dzięki tobie jeszcze żyję... Ale.. skąd wiedziałeś, gdzie jestem?- zapytałam, odsuwając się trochę od niego, jednak nadal mnie trzymał.

- Nigdy byś do mnie nie zadzwoniła z własnej woli, a nawet jeśli, to rozmowa potoczyłaby się inaczej. Ton twojego głosu cię zdradził, płakałaś. Numer telefonu zastrzeżony plus.. wspomniałaś o piwnicy. A w tle usłyszałem tory. Jest tylko jedno takie miejsce za LA- wytłumaczył. Oparłam głowę o jego tors. Chłopak wziął mnie na ręce i zaniósł do czarnego auta, zaparkowanego za drzewem. Posadził mnie na tylnym siedzeniu, a sam usiadł za kierownicą. 

- Maia i Chrissie powiedziały, że wrócą na swoich motorach. Możesz iść spać, zaraz będziemy w domu i odpoczniesz. Dam ci spokój, jestem dla ciebie niebezpieczny- stwierdził i odpalił silnik.

- Mogę... o coś zapytać?- spytałam nieśmiało, gdy ruszyliśmy. Ustawił sobie lusterko na mnie i co chwilę zerkał.

- Możesz.

- Wow...

- Co cię tak zdziwiło?

- To, że nie krzyczysz na mnie, że się wypytuję ciebie o coś.

- Dobra, czego chciałaś?

- Dlaczego nie odpowiedziałeś mi wtedy, przy grze w butelkę, na tamto pytanie?

- Nie wiedziałem co powiedzieć...

- Au..- mruknęłam, łapiąc się za gardło.

- Co ci jest?- zapytał zdenerwowany.

- Nic, szyja mnie boli, sznur mnie obtarł. I śpiąca jestem.

- To idź spać, może będzie ci lepiej- szepnął i oparłam głowę o oparcie. Chłopak chyba zwolnij, bo już tak nie rzucało.....................

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Malanowski.... się udzielił.... Roko było mało :'( ale nie miałam gdzie go wcisnąć :c Bożeeee, szkoła ;_; Zaczynam od niemieckiego o 8:00, matkoooo!

Mam kilku wesołków w nowej klasie, a Wy? Cholerne kocenie kurwde -.- "Kici, kici, pospiesz się, kotku!" UGH! Szału dostanę ;_; Jeszcze ta dziewczyno emo... 

A co do komentarzy... niech będzie tyle co pod ostatnim rozdziałem (35) :) Dacie radę? Wierzę w Was ☺ Jeszcze jedno. Rozdział chyba za tydzień. Muszę się postarać w tym roku szkolnym, oj muszę :c POWODZENIA Z KOMENTARZAMI!! KOCHAM WAS ♥♥

Klaudia ☺